Niestety - jednak rozczarowanie. Przy zderzeniu dwóch odmiennych osobowości : Głowackiego
(scenarzysty) i Wajdy (reżysera) powstał film o wyjątkowo nierównym tonie. Głowacki ciągnie w
stronę komizmu, wręcz absurdu, Wajda czuć, że chciałby porwać dramatyzmem ale wyjątkowo
tłamsi to przerysowana kreacja Wiąckiewicza. Ten aktor tworzy tu pełnokrwistą postać, ale raczej
jakiegoś bufoniastego (rację miał Prawdziwy Wałęsa) szwejka, a nie społeczno-politycznego
herosa, który charyzmatycznie podrywał tłumy. Czekałem na podryw serca, ducha, wyszedłem z
kina raczej obojętny.