Pięć lat po debiutanckim "Kto puka do moich drzwi?", a rok przed przełomowymi "Ulicami nędzy". Oto "Wagon towarowy Bertha", drugi pełnometrażowy film mistrza Scorsese, idealnie wkomponywujący się w twórczość tego pana. Niestety dawno już zapomniany (podobnie zresztą jak dwa wspomniane wyżej tytuły), a warty niecałych dwóch godzin w życiorysie kazdego szanującego się kinomaniaka ;)
Czasy Wielkiego Kryzysu, wysokie bezrobocie i USA wciąż żyjące w niektórych miejscach Wojną Secesyjną. Kolej szybko wzbogacająca się tanim kosztem niewolniczo pracujących robotników, pierwsze związki zawodowe, zamieszki i tropienie komunistów.Bertha Thompson to młoda, prosta i szczera dziewczyna o dobrym sercu. Ze względu na środek transportu, którym jeździ bezcelowo po kraju zyskuje pseudonim Boxcar (=wagon towarowy). Bertha kocha się (z wzajemnością) w pracującym dla kolei czołowym związkowcu, Big Billu. Tak co by za dużo nie zdradzac i przejść od razu do sedna - para ta wraz z dwoma przyjaciółmi, hazardzistą i oszustem Rake'm i czarnoskórym Vonem, dzięki czemuś co można nazwać "szczęśliwym zbiegiem okoliczności" napada na transport pieniędzy. Uciekając przed policją bunkrują się w swojej kryjówce i nie mając wiele nadzieji na przyszlość,szybko zaczynają planować kolejne napady. Jak się można domyślec i co widz czuje w trakcie oglądania tego filmu, nie skończy się to dobrze.
Biograficzna historia opowiedziana w trochę "trącacym myszką" dla współczesnego widza stylu. I trochę chaotyczna. Największym minusem są zaś niedociągnięcia techniczne. ale nieważne. Ważne, że to Scorsese i już tutaj jest to rozpoznawalne. Strzelające shotguny, wolność, tolerancja, wielka przyjaźń, a przede wszystkim wielka miłość. Jest to film drogi pełną gębą i nie raz w myślach moich pojawiały się skojarzenia z westernami. Wrażenie to potęgowała wszechobecna harmonijka, wielkie podróże, pościgi, ostatnia nadzieja. Głównymi bohaterami są tu wyrzutki, ludzie tacy co nie mają gdzie się podziać. Ale muszą sobie jakoś poradzić i robią to z głową uniesioną wysoko. Sami zresztą podkreslają, że nie są jakimiś kryminalistami. Wielkim plusem etgo filmu jest humor, którego jest wiele. Mimo wszystkich wydarzeń obecnych w filmie, bohaterowie starają się bawić, są beztroscy, a przede wszystkim wolni. Choć i wolności przyjdzie kres i to nie raz, na twarzy widza (a przynajmniej na mojej) pojawia się wiele pozytywnych uśmiechów. I wlasnie w tym tkwi siła tego filmu, w tym poczuciu szczęścia jakie daje wolność. I nawet jeśli (a tak wlasnie jest) film kończy się wielką krwawą masakrą, a ostatnia scena jest jedną z najsmutniejszych i przede wszystkim jedną z najtragiczniejszych jakie w życiu widziałem, całość zostawia po sobie cholernie pozytywne wrażenie. Bo przede wszystkim to naprawdę bardzo dobry (i jakże niepokorny) film wielkiego rezysera. Film, który idealnie obrazujeczasy w jakich przyszło żyć jego głównym bohaterom. Kolejny obraz Ameryki w wykonaniu Scorsese.