film niewątpliwie wnosi nowe, świeże wartości do gatunku fresku historycznego - są tu psychologizmy, znaki zapytania, inne spojrzenie, odejście o czarno-białego podziału. Oczywiście Bondarczuk już wcześniej pokazał podobną metodę, w o wiele bardziej barwny sposób - w "Wojnie i pokoju" (tematyka osadzona w tych samych realiach), jednakże tam wszystkie ideowe "urozmaicenia" wynikały z charakteru pierwowzoru literackiego, tu natomiast widać inwencję odautorską, no i świetne operowanie formą, typowe dla kinematografii radzieckiej (np. niesamowite najazdy kamery na pole bitewne z lotu ptaka). Przy tym wszystkim nie uniknięto tu banału: motywy pacyfistyczne i ukazanie bezsensu wojny - jakkolwiek intencjonalnie chwalebne - są tu podane w sposób bezwstydnie dosadny. Gdyby połączono je z pozostałymi aspektami w jakąś harmonijną, historiozoficzną całość, to być może powstałoby arcydzieło.