jak w wielu włoskich filmach tamtego czasu - spoza kina autorskiego rzecz jasna; dawno ucichły salwy neorealizmu, kinematografia oficjalna się uspokoiła społecznie i estetycznie, a efektem są produkty jak "Il vedovo" - takie sympatyczne coś z pogranicza komedii, filmu obyczajowego i sensacji; bez większych aspiracji artystycznych, ale też bez nadmiaru taniego efekciarstwa; ani to złe, ani wybitne; włoski złoty środek czasów przejściowych;