Nie jestem fanką polskich filmów. Te z pretensjami do ambitnego kina są źle zagrane, wydumane, przegadane i nudne albo, znajdujące się na na drugim biegunie komercyjne szmiry - głupawe, puste, sztampowe i niewiarygodne. I też źle zagrane. "Wesele" lokuje się raczej po stronie kina ambitnego, ale również grzeszy mnóstwem niedociągnięć. Razi sztucznością gry (z drobnymi wyjątkami). Próbuje ukazać w krzywym zwierciadle rzeczywistość polskich wesel, czy - szerzej - polską mentalność, dla której takie uroczystości są jak szkło powiększające. Tyle, że aby zobaczyć jak to się Polaki na weselach bawią, wystarczy być na jakimś. :) Albo obejrzeć kasetę z nagraniem takiego wesela, czym Polacy chętnie katują znajomych podczas wspólnych spotkań ("O, a może obejrzymy kasetę z wesela Marty i Tomka? Ale się działo!"). Na kilku weselach w życiu byłam, bywałam też torturowana rzeczonymi nagraniami, więc film jako rodzaj paradokumentu czy nawet satyry obyczajowej ani mnie nie porusza ani nie śmieszy. Natomiast wymiar społeczno-psychologiczny obrazu jest z kolei zbyt grubymi nićmi szyty. I, jak bywa nader często z tzw. ambitnymi produkcjami rodzimej kinematografii, łopatologicznie przekazany. Nie trzeba się wiele nakombinować, żeby zrozumieć przesłanie: pieniądze to nie wszystko, ale dużo można załatwić, chyba że im ślepo zawierzysz, wtedy staną się twoją zgubą, bo ludzie są bezwzględni, zwłaszcza, kiedy czują forsę. To nieprawda, że możesz ich za te pieniądze kupić; co najwyżej sprzedasz siebie. Nic nowego pod słońcem i na dodatek w kiepskim opakowaniu. Poza tym film za długi, nudziłam się.