W konfrontacji z ogólnymi zachwywatmi film mnie rozczarował. Znudzony mniej więcej w połowie zacząłem rozważać wyjście z kina, ale mimo wszystko zwyciężyła ciekawość, żeby zobaczyć, jak to się skończy.

Napięcie w tym filmie budowane jest przede wszystkim dźwiękiem, który niestety nijak przystaje do fabuły. Wyczuwam tutaj próbę manipulacji: wiedz, że dzieje się coś strasznego, mimo, że nic strasznego się nie dzieje. Dla mnie te szwy były zbyt grube, zbyt czytelne, budowały dystans do całości.

Ogólny przepis na ten film jest taki: powrzucaj dużo chaotycznych elementów do kalejdoskopu i zacznij obracać. Obraz odbity w lusterkach będzie tworzył ciekawe wzorki, w których ludzie będą się dopatrywać głębszych sensów...
Myślę, że właśnie takie jest postrzeganie rzeczywistości przez reżyserkę i ona się nim z nami dzieli, sama również w poszukiwaniu głębszego sensu. Tyle.

Po przetrawieniu nie odrzucam tego filmu zupełnie, bo jednak nie wyszedłem z kina, a co więcej siedzę i poświęcam mój czas na napisanie opinii.
Myślę, że można go zaakceptować go takim, jaki jest.
Jest kilka ciekawych scen i ujęć (np. Kaja stojąca nad wodą pełną dużych ryb, scena z mierzeniem temperatury czy dwuetapowe zakończenie).

A propos zakończenia, czytałem, że dużo osób uważa, że to Kaja podała jakieś środki członkom rodziny, ale to się nie trzyma kupy, bo w ostatniej scenie więcej ludzi wydaje się być "pod wpływem". Generalnie odbieram zakończenie jako reżyserskie "a teraz wy wszyscy poza dziećmi i Kają się wreszcie zamknijcie i idźcie razem w jednym kierunku". Ta scena zrobiła na mnie wrażenie, ale jednocześnie to "wszyscy w jednym kierunku" mi się nie podoba. Jeśli już z czymś mi się kojarzy, to z masowym odejściem gatunku ludzkiego, ale przyjmuję, że sama autorka nie wiedziała, co ostatecznie chce tym powiedzieć.

A Wy jak interpretujecie zakończenie?