Skojarzenia: kontemplacja, tajemnica, asceza, świadomość, wiele rzeczywistości zamkniętych w kamiennych, gołych murach, skupienie, odrzucenie świata materialnego, świata doczesnego, modlitwa, spojenie się z Bogiem w jedność.

Moje skojarzenia, nie wiem czy są w jakimś stopniu zgodne z życiem Kartuzów. Film i temat intrygujący, nawet bardzo. Ale pozostawił bardzo wiele pytań otwartych, a właściwie nawet nie zmusił w jakikolwiek sposób do ich zadania.
Na pewno jest to obraz pełen wdzięku, czasem zabawny (szczególnie śnieżne zjazdy), czasem wprawiający w zakłopotanie (dziwnie się czułam jak Ci mnisi na mnie spoglądali, miałam wrażenie, że i oni się dziwnie czuli), czasem wywołujący dobrotliwy uśmiech i zarazem podziw (ogrodnik i jego siła ponad to kruche ciało), a czasem zachwyt (nad pięknem przyrody). Jednak zabrakło mi w tym wszystkim czegoś mistycznego, czegoś w czym nie będzie trzeba szukać sensu, coś co będzie ponad nim. Poza tym nie zrozumiałam, dlaczego ludzie decydują się na wybór zakonów zamkniętych, milczących. Wydaje mi się, że ten film ominął coś niezmiernie ważnego, coś co miało być przekazane właściwie zostało minięte.

Jeszcze jedno co mnie zaskoczyło, to zderzenie założenia zakonu z jedną z najsurowszych reguł, a obfitych posiłków zakonników (obejmujących m.in. owoce, herbatniki, czekoladę), czy techniki, która wkroczyła do zakonu pełną parą (elektryczne golarki, komputer).
Poza tym interesujące jest, że Kartuzi śpią na raty (pół nocy przesypiają, wstaję na nocne modły i później znowu idą spać), co w filmie niezbyt jasno zostało pokazane. Możliwe, że z takiej materii wiele rzeczy zostało nie pokazanych lub zbyt mało wyeksponowanych, by były zauważone.

Podsumowując: Do polecenia dla osób, które lubią dokumenty, szukają czegoś innego lub chcą się czegoś nowego dowiedzieć, coś poznać (i wytrzymają 3h :)), ale nie koniecznie dla osób, które nastawiają się na głębokie spotkanie z jakąś metafizyką.