Oglądając jakikolwiek dokument, zawsze zastanawiałem się, ile w tym wszystkim jest prawdy, tzn. na ile ci, najczęściej, zwykli ludzie grają, na ile obecność kamery sprawia, że przestają być naturalni, że przestają być w pełni sobą? Prościej: ile w dokumencie jest autentyzmu, a ile mimowolnej kreacji. Oglądając ten film nie miałem takich rozterek. Twarze mnichów, patrzące wprost w kamerę, odbierałem jako na wskroś szczere, pozbawione jakiegokolwiek fałszu. Na pewno, dla takiego właśnie odbioru, nie bez znaczenia jest fakt, że wszystko co widzimy na ekranie jawi się nam zdecydowanie bardziej realne niż bywa to w innych filmach. Wystarczyło bowiem, że mnisi zakazali reżyserowi używania sztucznego oświetlenia i ten był skazany na naturalne światło, lub jego brak. Prawdziwe jest więc nie tylko to, co jest pokazywane na ekranie, ale też to, jak to jest pokazywane.
Co do wymowy filmy napisano (także na tym forum) już bardzo wiele. Tak sobie myślę, że ich życiem a "naszym" jest wiele podobieństw, czy może raczej analogii. Różnica jest tylko taka, że świadomym i właśnie autentycznym celem ich życia jest wieczność, naszym zaś najczęściej tylko doczesność. Oni większość swego życia spędzają w pojedynkę, a mimo to tworzą realną wspólnotę. My niby na co dzień funkcjonujemy w większej czy mniejszej społeczności, ale w większości pozostajemy samotnymi ludźmi.