Nawet nie spodziewałam się, że ten film tak mi się spodoba. Zacznę od strony wizualnej - w latach siedemdziesiątych panowała moda na retro, wspomagana tytułami kinowymi (m. in. Chinatown, Wielki Gatsby). Problem strony wizualnej potraktowano więc z należytym szacunkiem, tworząc wspaniałe kostiumy, wnętrza; subtelne, jakby spłowiałe kolory oraz efekty świetlne, powodujące "gwiazdeczkowe" bliki na lśniących przedmiotach podkreślają nostalgiczny charakter tego filmu. Dodam do tego piękne kadry, eksponujące koloryt wody, zachodzącego słońca, zieleni. I ta scena wodzenia przez Daisy ręką po mosiężnych cudeńkach - formach do galaretek, puddingów, babek...
Trzeba przyznać, że dajemy się zwieść - Daisy sprawia wrażenie nieszczęśliwej kobiety, która popełniła życiowy błąd, wiążąc się z bogatym chamem, a nasze sentymenty skłaniają się ku szczęśliwemu rozwiązaniu - rozwód lub ucieczka z Gatsbym. Ale okazuje się, że Daisy jest idealną córką swojej klasy - bogatych próżniaków, którzy z biednymi mają romanse, ale małżeństwa zawierają z bogaczami, zdolnymi do spełniania kosztownych zachcianek. I nie dorastają do prawdziwego uczucia.
Sam Gatsby to fascynująca postać. Niewiele o nim wiadomo, początkowo można pomyśleć sobie, że jest jeszcze jednym nadzianym próżniakiem, którego pasją są huczne przyjęcia, ale z czasem przekonujemy się, że naprawdę ważna jest dla niego wyłącznie miłość.
Osobom, które wypowiedziały się poniżej, że Wielki Gatsby jest nudny i sucks, polecam pozostanie przy preferowanych przez nich filmach, takich, jak: Asterixy, Epoka lodowcowa, Gwiezdne wojny, , Biały oleander, Notting Hill, Pretty Woman, Kochankowie z Kręgu Polarnego, Szkoła czarownic, Dirty Dancing, Dziennik Bridget Jones. Faktycznie, człowiek łykający takie "przebojowe" filmy może stwierdzić, że Wielki Gatsby jest nudny. Bo i co się w nim takiego dzieje... ;)
Aha, mnie WG przez ani jedną sekundę nie nudził.