Jak widzę komentarze, że film jest za mało w stylu Burtona chce mi się śmiać. To jest biograficzna historia oparta na faktach, a nie jakaś przedobrzona baśń dziejąca się pięć metrów pod ziemią. Bardzo fajnie, że jest nieprzesadzona, prawdziwa i pokazująca sedno sprawy - czyli manipulację i zaszczucie. Mąż odebrał tej kobiecie jej własne ja i traktował ją jak chinkę na taśmie produkcyjnej. Naprawdę podobał mi się twist kiedy okazało się, że on wcale nie umie malować! I przeraził mnie fakt, że do końca swojego życia utrzymywał, że to on wszystko namalował choć nie potrafił narysować nic. Zdecydowanie Waltz odwalił kawał dobrej roboty grając tak antypatyczną i śliską postać. Zastanawiam się jakie trzeba mieć problemy psychiczne by wymyślić taką historię i jeszcze samemu w nią uwierzyć? Jeśli ktoś sam czegoś nie stworzył myślę, że może być ciężko mu zrozumieć jak musiała się czuć główna bohaterka. Jeśli jesteś artystą, malarzem, pisarzem, poetą i ktoś przypisuje sobie twoje dzieło czujesz jakby wydzierano ci serce. Te obrazy były częścią tej kobiety, jej psychiki. Myślę, że kwestia pieniędzy miała tu dla niej drugorzędne znaczenie, ona po prostu chciała być doceniona jako twórca.