Najnowszy film Fernando Meirellesa ma wszystko co powinien mieć dobry film. Nie ma natomiast moim zdaniem nic, za co mógłbym uznać go za film wybitny. Jako dramat jest za mało angażujący i nie wzbudza emocji, z kolei jako thriller nie trzyma w napięciu, a love story z tego też żadne. Wielu stwierdzi, że film w ten sposób uniknął głupiego sentymentalizmu, typowego dla amerykańskich produkcji, ale ja uważam, że taki temat powinien zostać pokazany w brutalniejszy i dobitniejszy sposób. Wtedy pewnie pamiętałbym go długo, a tak nie wzbudził we mnie specjalnie ani współczucia dla mieszkańców Afryki, ani gniewu na haniebne praktyki koncernów farmaceutycznych. Jeśli chodzi o stronę aktorską to jest ona porządna, ale ten Oskar dla pani Weisz to chyba jednak na wyrost trochę. Najmocniejszą stroną filmu są zdjęcia i montaż. Większość zdjęć jest zrobiona z ręki, co podnosi realizm, ale też ten sposób filmowania wydobył duszny klimat filmu, jak to ktoś zauważył poniżej.
Uważam, że film warto zobaczyć choćby ze względu na to, że temat Afryki od tej strony jest rzadko poruszany w filmach.