Chyba nie ma sensu bawić się w „Uwaga spoiler!”, skoro film sklasyfikowano jako horror, a tytuł i plakat są jakie są. Pozostaje zatem jedynie kwestia formy.

Gdyby nie bieda-wątek rodowej przypadłości, która sprawia, że niektórych trochę bardziej ciągnie do lasu i surowego mięsa, właściwie byłaby to historia obyczajowa o trudnym dojrzewaniu i może trochę o ograniczonej rozciągliwości pępowiny.

Chłopiec zachowuje się jak dzikie zwierzę, co jest dosyć typowe dla dorastających chłopców, pozostających pod wpływem nie całkiem zdrowej relacji z mamą. Takie rzeczy się zdarzają zwłaszcza jedynakom, mimowolnie popadającym pod dominującym wpływem uczuć macierzyńskich w uzależnienie od roli zastępczego partnera. Często przeciążonym pracą i/lub niezbyt bystrym matkom łatwiej przychodzi manipulowanie emocjami coraz trudniejszego w kontrolowaniu nastolatka niż próba odstawienia od piersi targanego hormonalną burzą „dzidziusia”. Oczywiście można opowiadać, że się kocha jak stąd do księżyca i dać possać palec, jednak natury nie da się w ten sposób oszukać, a gdy ta zderzy się ze ścianą społecznych oczekiwań, na pewno kogoś zaboli. Zatem boli. Cierpi matka i synek, a ich ból nie mieści się już w ciasnych ramach czterech ścian.

Tu postanowiono popchnąć fabułę dalej niżby tego wymagał temat. W ten sposób uniknięto konieczności sensownego ogrywania tabu relacji kazirodczej, a powstałą psychologiczną lukę w scenariuszu wypełniono trywialną fantazją o wilkołactwie. Zabieg o tyle chybiony, że prowadzący do banalnej obyczajowo konkluzji: przychodzi taki moment, kiedy dzieci powinny opuścić gniazdo i choć z rozmaitych powodów może to być bolesne dla wszystkich zaangażowanych, lepiej zbyt długo nie odkładać decyzji o rozstaniu.