Film ma tak naprawdę klarowny przekaz, niezależnie od tego jakie mamy poglądy na sprawy związane z tożsamością np. gatunkową, czyli dysforią gatunkową. Człowiek, niezależnie od tego jak dumny i jak przekonany o swojej wartości będzie, zawsze pozostanie zwierzęciem i zawsze będzie należał do tego królestwa. Gatunek nasz wyewoluował i fakt, że osiągnęliśmy samoświadomość, nie powinien przejawiać się supremacją nad innymi gatunkami zwierząt. Przykład doktora zarządzającego kliniką idealnie prezentuje fakt, że człowiek potrafi być bardziej zwierzęcy i instynktowny niżeli wydające się nam podrzędne stworzenia. Materia, jaką jest dysforia gatunkowa, jest jedynie pretekstem, by pochylić się nad problemem, kim tak naprawdę jesteśmy jako ludzie i jak odnajdujemy się w danym nam otoczeniu. Czy chcemy żyć w zgodze z naturą i naszymi emocjami i tym co czujemy w środku czy opierać się na przyjętych przez społeczeństwo przekonaniach, że rodzaj ludzki to najczystsza i najlepsza rasa. 


Przecież jako ludzie zachowuje my się nie rzadko wobec siebie jak te dzikie zwierzęta, więc skąd to zaskoczenie? Inne zwierzęta chociaż umieją ze sobą żyć.  A ludzie? Powoli już nawet komunikacja sprawia nam problemy.


Niedaleko pada jabłko od jabłoni