Grupka młodych przyjaciół w senne wakacyjne popołudnie wybiera się na plażę. Wśród zabaw, beztroskiego odpoczynku, po zjawieniu się nieznajomego w okularach, odżywają skrywane zazdrości, urazy i zgrzyty. Wkrótce znika bez śladu jeden z chłopców...

Istvan Gaal buduje subtelny dramat o dojrzewającej młodzieży w czarno-białej palecie i z niesamowitą muzyką. Fascynujące ujęcia zakrętów rzeki i węgierskiej prowincji przenoszą widza w tylko pozornie spokojny krajobraz, który skrywa jakiś mroczny sekret. Cisza pejzażu kontrastuje z pomrukami rywalizujących ze sobą chłopców, z wzajemnymi oskarżeniami, jakimi przerzucają się bohaterowie po zniknięciu jednego z nich. Młodość i niewinność (chyba także tylko pozorna) kontra brudne myśli i nieświadome zło tych "niewinnych". Młodość zestawiona także ze starością - babcia zaginionego, której pomarszczone ciało w czarnym welonie zdecydowanie różni się od gładkich, świetlistych ciał młodych bohaterów. Wewnętrznie jednak, kobieta ta jest chyba jedyną tak naprawdę spokojną, ufną i czystą jednostką, pośród wszechobecnej niegodziwości i nieczułości.

Oprócz przepięknych zdjęć Sándora Sáry i wspomnianej muzyki, film zachwyca niesamowitym klimatem oraz mnogością interpretacji i wieloma możliwościami podejścia do fabuły. Właśnie to zbliża dzieło Węgra do conajmniej paru klasycznych filmów - od "Przygody" Antonioniego (sielanka, która zmienia się w burzę, zagadka zniknięcia człowieka, schodząca pózniej na dalszy plan...) aż do "Noża w wodzie" Polańskiego (konflikt męskości, tytułowe wiry wodne i noże, które dzielą bohaterów). Doskonałość w prostocie, piękno w niepozorności. Brawa dla pana Istvana.