Ci którzy po Wołyniu czują niedosyt w pokazaniu okrucieństwa,czują,że nie rozbudowano bohaterów o których mogliby sie czegoś dowiedzieć niech siegną po książkę Stanisława Srokowskiego na podstawie której jest ten film.O ile po filmie nastaje cisza ,o tyle po lekturze książki chce sie wyć.Sceny w którym banderowcy każą jeść dziecku odciętą pierś matki są opisane tak sugestywnie,że człowiek czuje sie jakby tam był.Takich przeżyć dotąd nie zafundowała żadna książka,czy opowiadanie.Najgorsze jest to,że to wszystko relacje świadków i w głowie się nie mieści,że dziś ktoś takich bydlaków może uznać za bohaterów.