Poważnie zastanawiam się nad tym czy Wołyń nie jest przypadkiem arcydziełem i już w tym momencie nie można go postawić obok żelaznej klasyki rodzinnej kinematografii.
Pomimo problemów ze sponsorami w warstwie audiowizulanej jest to zdecydowanie jeden z najlepszych polskich filmów i absolutnie w tej materii nie potrzeba niczego więcej. Wizualnie jest to najładniejszy film Smarzowskiego, muzyka Trzaski jak zwykle trafia w punkt i jest znakiem rozpoznawczym filmów Wojciecha.
Plus za świetną jak zwykle obsadę i za odkrycie nowej twarzy. Wszyscy zagrali naturalnie nawet w trudnych momentach.

Ale najważniejsza jest wartość merytoryczna i tutaj znów autor poradził sobie doskonale. Nie przypadkiem jest to najdłuższy film Smarzowskiego. Nie ma mowy o żadnych niespójnościach czy wątpliwościach dlaczego tak a nie inaczej (co np. było problemem w Pokłosiu gdzie zdarzyło się trochę błędów logicznych). Cały trudny i złożony kontekst został możliwie dobrze i przede wszystkim uczciwie nakreślony. Nie ma tutaj rzeczy oczywistych, nie ma generalizowania, kiedy w pewnym momencie "nasi" przychodzą odcinać głowy przekonujemy się że w tym filmie nie ma miejsca na wybielanie kogokolwiek. Podział win jest pokazany uczciwie. Są dobrzy Polacy i źli Ukraińcy ale jest też odwrotnie, najważniejsze że została zachowana rozsądna proporcja.
Bije z tego filmu nie chęć zaszokowania widza (jak to wcześniej bywało u Smarzowskiego) a naturalizm, nawet w scenach mordu. Autor uspokoił trochę zwierzęce zachowania, które często pokazywał we wcześniejszych produkcjach, do pewnego momentu Wołyń jest ładny, swojski i miły. Tak więc kolejny plus za to że widz nie jest topiony w bagnie od początku.

Wołyń to bardzo dobrze zrealizowany film, bardzo dobrze zagrany i przede wszystkim uczciwy, taki miał być zresztą w zamyśle ale jak wiadomo gdyby robił go ktoś inny mogłoby być różnie.
I niech ktoś mi powie że Polskie kino jest w złej kondycji.