Ja również byłem zawiedziony. Myślałem, że film pokaże tragedię tamtych wydarzeń, że naprawdę zobaczę strach w oczach uciekających ludzi. Nie chodziło mi o patrzenie na jatkę, ale samej rzezi poświecono w filmie za mało czasu i więcej o niej mówiono niż jej było. Nie czułem, że tragedia się zbliża. Dużo czytałem na temat tamtych wydarzeń i spodziewałem się filmu mocnego, wstrząsającego, a dostałem w połowie sielankową opowieść o młodej Polce, która poślubiła sołtysa, bo ojciec kazał i wychowywała mu dzieci. To nie jest film o rzezi wołyńskiej, tylko o życiu Polaków na Wołyniu w czasie wojny z finałowym powierzchownym zaznaczeniem, że coś tam się kiedyś zdarzyło. Z relacji Polaków i Ukraińców pokazanych w filmie wynika, że to Polacy byli tymi złymi, a przed premierą mówiono, że film nie będzie jednostronny. Niestety poprawność polityczna. Co do finału, miałem wrażenie, że to nie była zaplanowana akcja nacjonalistyczna, tylko napaść sąsiadów z innej wioski właściwie bez powodu, za co mieszkańcy wzięli odwet na Bogu ducha winnym małżeństwie mieszanym. Niestety nie czułem tych wszystkich emocji, o których ludzie się rozpisują. A szkoda, bo czekałem i liczyłem na ten film. Najlepsza scena to ta z dwoma popami i księdzem przemawiającymi do wiernych.