Ten film ma swoją własną, bardzo atrakcyjną poetykę, którą w niebagatelnym stopniu budują fantastyczne plenery i dekoracje. Reżyser nie tylko oglądał "Wojowników" i "Ucieczkę z Nowego Jorku", ale i odrobił lekcję z historii oraz mitologii, wtryniając tu i ówdzie zaskakujące smaczki. Muzyka, wbrew temu, co tu wyczytałem, jest świetna i garściami czerpie z lat siedemdziesiątych oraz dokonań Lalo Schifrina. Do tego jedna z pierwszych scen, w której gang zajeżdża na wybrzeże w rytm granej na żywo przez perkusistę muzyki o rosnącym stopniu komplikacji, urzeka oryginalnością i wyrazem.
Niestety, minusów jest znacznie więcej niż plusów. Scenariusz składający się z samych dziur logicznych, drętwe dialogi, a przede wszystkim absolutnie tragiczna gra aktorska. Odtwórca głównej roli stworzony został chyba dokładnie z tego samego gatunku sosny, co, wedle deklaracji samego zainteresowanego, członek Piotra Świerczewskiego. Dlatego nie sposób oglądać tego dzieła na trzeźwo. Natomiast na nietrzeźwo - serdecznie polecam.