To jeden z niewielu filmów, gdzie patos, heroizm, patriotyzm, bohaterstwo i tym podobne wartości przez duże W są... na miejscu, wskazane jest wręcz dopompować je do większych, niż zazwyczaj rozmiarów. Film podtrzymuje mit, w który chcę wierzyć. Chcę wierzyć, że wtedy świat stał się jednością. Świat się zmienił.

Film pomija, jak świat zmienił się od następnego poranka, jest przy jednym wątku - ludzkim dramacie. Nie komentuje, nie ocenia, lecz upiększa i stawia w lepszym świetle zwykłego człowieka. Bo o ludziach, którzy uczestniczą w takich wydarzeniach, którzy już z nich nie wracają mówi się tylko pięknie. Bo film portretuje marzenie - jednej Ameryki, jednego świata i jednego społeczeństwa. Filmowi strażacy i policjanci są lepszą i piękniejszą wersją nas samych - lepszego człowieka. Nie można z tego kpić, nie można krytykować. Krytykować pięknej wizji, która nigdy się nie spełni, a która paradoksalnie podczas takich tragedii jest najbliższa urzeczywistnieniu.

Nie można nie pamiętać, że 11 września 2001 roku żyło się tylko jednym, że widziało się to samo, co widział człowiek na innych kontynentach. Widział cały świat. Cały świat przeżywał to samo. Film jest piękniejszą wersją tego wydarzenia. Sprawia, że te ponad 3000 osób nie jest już statystyką, lecz pojedynczymi ludźmi. Hołdem dla każdego z nich z osobna.