To, co szczególnie uderza w filmie, to autentyczność bohaterów. Postacie są dalekie od prostych klisz – pełne sprzeczności, zagubienia, nie zawsze sympatyczne, a jednak niezmiennie wiarygodne. Ich relacje są pełne napięć, wzajemnych pretensji, ale i cichej tęsknoty za normalnością i bliskością. Obserwujemy, jak bohaterowie ranią się nawzajem, walczą o uwagę, akceptację czy po prostu chwilę wytchnienia. Wszystko rozgrywa się na granicy pozornie codziennych sytuacji, z których powoli wyłania się prawdziwy, skomplikowany dramat.
Nie ma tu tanich efektów ani popadania w melodramat. Zamiast tego dostajemy subtelną, wielowarstwową opowieść, w której milczenie bywa bardziej wymowne niż krzyk. Ciekawa jest postać Liv - to ona odsłania to, co skryte w tej rodzinie. Mamy też sporo symboliki - tytułowego wróbla w kominie, kormorany, sadzę, którą trudno zmyć i pożar. Płomienie mogą zarówno zniszczyć, jak i uwolnić – pozwalając bohaterom na swoiste katharsis, nawet jeśli wiąże się to z bólem i stratą.