Wyjątkowo denerwują mnie filmy w których aktorzy stwierdzają oczywistości. Mam wtedy wrażenie że reżyser ma mnie za skończonego idiotę który nie umie się sam niczego domyśleć. Oglądając "wroda do piekieł" czułem jakby reżyser dał mi wpysk i to nie raz.
Fabuła jest żenująco przewidywalna i tak oklepana że szkoda słów główny czynnik mający wywoływać strach, lamia, (czy też babcia) wręcz śmieszny, a gra aktorska, która nie była całkowicie sztuczna muszę przyznać, pozostawiała wiele do życzenia.
Czy naprawdę można się czegoś takiego bać?
Pewnie niektórzy zarzucą mi że nie mam wyobraźni, jednak na takich filmach jak Paranormal Activity czy Rec, które moim zdaniem duż bardziej wymagały od widza fantazji, byłem szczerze przerażony.
Kolejnym czynnikiem który wywoływał u mnie ataki apopleksji były sceny grozy w ciemnych pomieszczeniach. Wybitnie sztuczny był moment w którym Christine szukała latarki żeby oświetlić... całkiem dobrze oświetlone pomieszczenie. Gdzie w takim przypadku groza, skoro wszystko mamy na tacy?

Konstatując, film moim zdaniem żenujący, nie bałem się nic, choć oglądałem go w środku nocy sam, a więc w bardzo sprzyjających okolicznościach.
3/10