Dałem 10/10, co mi się bardzo rzadko przy ostatnio wyprodukowanych (zawłaszcza polskich) filmach zdarza. Niech mi ktoś powie, że w Polsce nie potrafią robić dobrych filmów. A mogłoby być jeszcze lepiej, gdyby telewizje nie marnowały pieniędzy na bezsensowne i ogłupiające tasiemce, dające stałe posadki przeciętnym, a najczęściej żenująco słabym aktorom. naprawde o wiele lepiej byłoby zrobić 2 bardzo dobre filmy, zamiast 1238 odcinków beznadziejnej sieczki...ale to inna sprawa. Wracając do filmu uważam go za kompletne arcydzieło, począwszy od aktorów - genialnego, mojego ulubionego zresztą i bardzo wg mnie niedocenianego Roberta Więckiewicza oraz całej pozostałej obsady, w której nie zmieniłbym ani jednej osoby. Wspaniały scenariusz, rewelacyjne dialogi szczególnie pomiędzy nauczycielem - alkoholikiem a młodym Pawłem i to, co chyba urzekło mnie w tym filmie najbardziej - szalona zmienność nastrojów od śmiechu, radości poprzez wzruszenia aż do rozpaczy i z powrotem. Wibitne moim zdaniem połączenie momentów tragicznych z komicznymi, jak np w scenie (tu uwaga - spoiler!!), w której widz wraz z nauczycielem wf-u dostaje niewerbalną informację o śmierci matki chłopca, żeby po sekundzie pokładać się ze śmiechu z przekomicznego upadku bohatera na rowerze. Ja jako widz czułem się wręcz zażenowany swoją postawą, śmiejąc sięw momentach, w których powinienem się smucić, lecz konstrukcja scenariusza i gra aktorów smucić sie na dłużej nie pozwalała, nawet
pomimo dramatycznych zdarzeń. Powtarzam - film genialny!!