Zacznę od cytatu z poprzedniego wątku, ale nie chodzi mi o odpowiedź, dlatego piszę w osobnym.
"Po prostu żenująca nieznajomość podstawowych reguł żeglowania [...] Te debilne zachowania żeglarza na oceanie. Jakby pierwszy raz był na łodzi."
Chyba przydałyby się konkretne przykłady. Co było żenujące, a co debilne.
Do powyższego cytatu jedna uwaga - większość "żeglujących" dzisiaj rekreacyjnie po wszelakich akwenach, a nie posiadających wiedzy rodem z marynarki, renomowanych szkół żeglarskich lub ze szkoleń sportowo-rekreacyjnych, starszych niż sprzed 30-40 lat - wykazuje "Po prostu żenującą nieznajomość podstawowych reguł żeglowania......"
Klasyczna nawigacja - czarna otchłań,
Klasyczna komunikacja - czarna magia,
Naprawy podstawowego sprzętu - zerowa wiedza i umiejętności. Przeważnie dwie lewe ręce i zero wyobraźni.
Do tego dochodzi kwestia MOTYWACJI. Najczęściej jest to chęć popisania się BYCIEM na jachcie, natomiast chęć zdobywania nowych umiejętności, ciężka praca jako część przygody - to już zbyt wygórowane wymagania:(
Żeglarstwo rekreacyjne to od wielu lat schemat: jedna osoba na pokładzie ma wymagane papiery i z grubsza zna sprzęt, reszta troszczy się o żarcie, picie i łatwe lub chociaż przyjazne laski.
Wyczynowcy, szczególnie samotni - jak wysiądzie elektronika i padnie jeszcze coś ważnego - wycofują się z każdej zabawy. Wystarczy śledzić zapowiadane wyprawy i regaty. Zdechł GPS? - koniec wycieczki!
Nawigacja ogranicza się do zapisu elektronicznie generowanych cyferek. Nikt nie siedzi nad mapą z cyrklem, ekierką i locją.
Ale wracając do filmu:
Wydaje mi się, że reklama reklamą, a zamysł twórców był zupełnie odmienny od tego, co kreuje celem zminimalizowania strat dystrybutor. Już sam tytuł mówi prawie wszystko.
All is lost - takie są ocena, przeświadczenie i samopoczucie bohatera. Patrząc na niego chwilami widać, że ten stan przynosi mu ULGĘ. Zero słynnej, a czasem mocno przereklamowanej walki o przetrwanie.
Mamy starego faceta, który niewątpliwie o dawna czasem żegluje, ale w żadnym wypadku nie wyjadacza regatowego, ani wyczynowego samotnika - po prostu pływa, bo lubi. Od początku zachowuje się (ale tak jakby od niechcenia) prawidłowo - co chwila zerka na niebo, na zmiany pogody, naprawia co może - skutecznie łata dziurę (wykorzystuje ten cholerny kontener do ustawienia łodzi na czas naprawy i schnięcia laminatu), zasilania nie jest w stanie postawić na nogi, więc nic nie działa - bo dzisiaj na jachcie bez prądu nic nie działa. Łączność - radio jest zalane/uszkodzone. Bez pompy nie da rady usunąć całej wody. Przenosi się na tratwę ze wszystkim, co może uratować.
Jest zdany na tratwę i zestaw ratunkowy. Postępuje jak według instrukcji: znajduje sobie regularne zajęcie, jest spokojny, aż za bardzo, robi zestaw do destylacji słonej wody. Próbuje coś złowić - ten wyczyn i jego skutek okazuje się zbyt wielkim stresem. Wreszcie bierze stary poczciwy sekstant, czyta ściągawkę z astronawigacji i patrząc mu "przez ramię" na mapę widać, że całkiem nieźle daje radę. Wcześniej przeglądał zapiski - znajduje pozycję, zapisuje codziennie i dryfuje na północ, trochę skręca na zachód.
Duński kontenerowiec Marit Maersk (załoga kilka osób - raczej nie obserwuje morza, wszystko ma zautomatyzowane - bardziej dogląda zabezpieczeń ładunku) potwierdza jego umiejętności - dotarł do trasy Sumatra Strait - Madagaskar. Taka oceaniczna autostrada z martwą strefą między kierunkami. Dryfując dalej w tym kierunku - pewnie w końcu by na kogoś trafił. W górnej lewej części mapy widać grupę wysepek - w tę stronę dryfuje, jak utrzyma kierunek - dotrze tam za parędni.
Ale on właściwie od początku działa odruchowo, zupełnie bez emocji. Główny problem - to jedzenie. On go nie ma - to wiemy. Wypadałoby się tylko ZAWZIĄĆ i próbować coś złowić. Ale on jest stary i wykończony - to widać. To nie materiał na bohatera, który wytrzyma całe tygodnie bez żarcia, trawiąc własne białko, popijając sztormowy deszcz, a w razie braku deszczu - własny mocz, jak na dzielnego rozbitka przystało.
Ja to odbieram jako CELOWE - a nie dowód zaniku zdolności aktorskich Redforda.
Jemu NIE ZALEŻY. Wie co powinien robić, ale wola działania w nim zanika. Jest stary i to bardzo - może nawet chory, tego się nie dowiemy. Nie wpada w panikę, nie emocjonuje się - nieobca mu stara zasada: spokój i długie ruchy. Może to miał być jego ostatni rejs? No i rezygnuje.
A koniec? Jest już tak głęboko, że może to tylko ostatnie złudzenie na bezdechu. Chęć powrotu - może to tylko instynkt, że rusza w górę . Opadł tak głęboko, że to my musimy zdecydować, czy dowie się czy ktoś tam czeka?