Włoski dramat psychologiczny w reżyserii Daniele Luchettiego, będący adaptacją powieści Domenico Starnone. Fabuła rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych i pokazuje, jak jedno dramatyczne wydarzenie, zdrada męża , rozrywa rodzinne więzi i odbija się echem przez całe dekady.

Struktura filmu, choć formalnie ambitna, stanowi jego największą przeszkodę w narracyjnym płynięciu. Skoki w czasie nie służą pogłębianiu zrozumienia bohaterów, lecz często rozbijają tempo opowieści. Film odmawia widzowi łatwego emocjonalnego kontaktu, wiele dialogów jest suchych, a relacje między postaciami bardziej sugerowane niż pokazane. W rezultacie dramatyczna intensywność nie osiąga pełni.

Atutem „Lacci” jest jednak solidna gra aktorska, zwłaszcza Elio Germano i Alba Rohrwacher w roli młodszego małżeństwa. Kamera konsekwentnie podkreśla dystans między postaciami , często kadrując je osobno lub pokazując w klaustrofobicznych przestrzeniach. Muzyka i dźwięk są stonowane, wspierając ton emocjonalnego wyciszenia.

Mimo to filmowi brakuje wyraźnego punktu ciężkości. Nie wiadomo, czy to studium zdrady, komentarz o toksycznych relacjach rodzinnych, czy raczej chłodna przypowieść o nieumiejętności przebaczenia. W efekcie „Lacci” pozostaje poprawny formalnie, ale nie w pełni satysfakcjonujący.