Mianowicie mam na myśli fundament scenariusza, czyli aspekt matka-córka. Z tego co lakonicznie tam próbowano widzowi zamydlić oczy bez większego tłumaczenia, to życzeniem dziadków było, aby córka nie miała tego dziecka. A wiadomo: życzenia dziadków są zawsze więcej niż rozkazem! Dodatkowo nie podobał im się cały ten związek, wiec dziewczyna urodziła dziecko, poszła jeździć konno i potem jej powiedziano, że córka nie żyje, a ona zniechęciła się do koni na długie 8 lat. Jaki tam akt zgonu, po co grób dla dziecka, gdzie pogrzeb i wszystkie formalności! Przecież wystarczy normalnie matce powiedzieć: słuchaj taka i taka, nie jesteś już matką, bo dziecko nie żyje, a jak zmarło, czy zginęło, to nie ważne, OK? Hmm... no OK, I więcej nikt o nic nie pyta. W tym czasie "umarłe" dziecko wychowuje ojciec gdzieś daleko w innym stanie, który poświęcił się i unieszczęśliwił swoją wybrankę, a matkę dziecka, by zadowolić wielmożnych dziadków. Dziecku wmawia się, że matka nie żyje, ale była kochana przez nią nad życie, a matce na odwrót. W całym tym procederze udział bierze jeszcze brat ojca, czyli wujek wraz ze swoją żoną. I dopiero po śmierci tego pierwszego postanawiają powiedzieć córce o matce i matce o córce, do czego okazuje się zobligował ich przed śmiercią ojciec... Ale przecież rodzice tej córki się tak mocno kochają, że nawet po śmierci męża i powrocie z umarłych córki owa miłość nie maleje!
No rzesz Kur**, większych debilizmów w życiu chyba nie widziałem, w równie miłym familijnym kinie ze ślicznymi konikami w tle! Scenariusz to chyba pisał pijany do nieprzytomności i potłuczony po upadku z konia, dureń pokroju Lloyda Christmasa i Harry'ego Dunne'a razem wziętych i podniesionych do sześcianu, bo druga potęga to zgoła za mało!