Oj zgadzam się z Tobą :):)

Zgadzam się z opinią o grze aktorskiej, jednak sądzę, że przekaz filmu jest bardzo oczywisty. (Nie uważam, że to źle. Czasem dobrze jest przypomnieć sobie o prostych sprawach, które są nie mniej ważne.)
Cierpienie związane z miłością to jeden z nieodłącznych aspektów życia człowieka. Bo tacy po prostu jesteśmy. Plus to, że przyjaźń jest więcej warta niż miłość, nawet jeżeli jest wiele niewyjaśnionych spraw splątanych w wielki supeł.
Może jestem za młoda na to żeby "dobrze" zrozumieć cokolwiek, ale ktoś mi kiedyś uświadomił, że każdy rozumie wszystko tak jak chce.
A to co ja zrozumiałam jak najbardziej do mnie przemawia, dzięki czemu film trafia do listy moich ulubionych. (+ muzyka jest cudowna i idealnie skomponowana)

Film fantastycznie ukazujący miłość pod 2 maskami swietnie zagranych kreacji..
ich role są niby banalne a jednak kryją w sobie nute , która nas do siebie przyciąga...
film nie musial byc wzbogacony o wulgaryzmy by pokazać 2 fascynacje..kobiety i merzczyzny....
Niby jedno uczucie a przeżywane w inny sposób..
muzyka genialna.. na same dzwieki przechodzą dreszcze..

Jak dla mnie piękny jest również sposób w jaki została pokazana odmienność nie tylko upodobań seksualnych, ale też charakterów. Spodobała mi się postać Marie, która próbowała nie okazywać swoich uczuć za wszelką cenę, w przeciwieństwie do Francisa. Jednak skutek jest taki sam i to jest ważne w tym filmie, moim zdaniem. Nie liczy się to jaką jesteś osobą i jak podchodzisz do miłości i tak nie uchronisz się przed złamanym sercem.

A po co mózg przy filmie o emocjach? Zali to nieprawda, że namiętności takie jak miłość, nienawiść z logiką wiele wspólnego nie mają? Wg mnie to katalog estetycznych fascynacji Dumasa i tych filmowych i tych muzycznych. Nie przeczę, że udany, owszem ładnie się komponujący z opowieścią o miłosnym trójkącie. I jakkolwiek do pełni doznań bohaterów nie dotarłem, lat mam więcej od nich, to satysfakcję z seansu miałem. Aktorzy dostali zadania na miarę swych sił co cieszy i co ważniejsze dostroili się do formy, która rozbraja, wpisany w temat, sentymentalizm. Zatem kino dla wszystkich, wszak uczucia się nie starzeją! Good night, and good luck,esforty.
7/10

Zgadzam się z Tobą! Owszem film mnie zaczarował - pełna magia!, ale nie widzę związku z "myśleniem", choć pewnie niejednemu tu lepiej zrobiło się na duszy po takim poście. Pięknie opowiedziana historia o emocjach, a emocje odczuwa prawie każdy.

,,...ale nie widzę związku z "myśleniem...". A można precyzyjniej?

"Film przy którym trzeba myśleć..." - cytat autora postu. Ja chłonęłam go sama sobą, nie zauważyłam jakiejś zwiększonej aktywności mózgu :)

Ach, rozumiem.Ponieważ na dole Twego postu widnieje:<< w odpowiedzi na post: esforty >> poczułem się wywołany... Gdy tymczasem swój komentarz kierowałaś do autora wątku.
Czasem filmwebowa ,,technika" zawodzi, wszystkim nam się to przytrafia. Ukłony.

Nie nie. ja się zgadzam z Tobą, ale cytowałam autora.

Film był sztampowy, historia była niepełna, zasnęła w próżni, zabrakło polotu. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się ten facet rozkręci, bo drzemie w nim coś ciekawego. Ale do wielkich brakuje wiele świetlnych mil, mnie rozczarował. Propozycja "włączenia mózgu" nie jest czymś szczególnie awangardowym i niezwykłym... Nie wiem jak u Was, ale mój się jakoś szczególnie nie napocił. Warsztat momentami super, ale mózg żyje i wręcz czuje się niedoceniony.

Myślę, że łatwo jest popaść w skrajność, ale chociaż ocena wtedy jest wyrazista;) Na mnie film zrobił dobre wrażenie. Bywały momenty naprawdę dobre i takie, gdzie napięcie nieco siadało. Można zauważyć, że specyficzne dla tego twórcy jest operowanie obrazem i taką estetyką wideoklipu, zamiast konkretem. Ma to swój urok i fajnie, jakby to rozwijał w ciekawszych fabułach. Szereg scen jest bardzo ładnie skonstruowanych, a przy tym bywają to i sceny dialogów. Sam charakter filmu nie pozwala na bardziej konwencjonalną akcję. Gdyby tak było nie byłby takim, jakim wymyślił go sobie twórca. Czy jest sztampowy? Nie wiem. To trochę takie operowanie "ładnym obrazem", co może kojarzyć się z błachością i cukierkowatością, ale to trochę taki znak naszych czasów, że sztuka nie powinna być wprost atrakcyjna, ładna itd. Na pewno wykonany film jest jednak w sposób spójny i z polotem. Dolan tak jakby pozostał gdzieś w dawanych czasach, a przy okazji jednak na swój sposób korzystał z dobrodziejstw współczesności (montaż, muzyka). Jak ubrania w których chodziła Marie. Mają w sobie tęsknotę za latami 60tymi, ale są współczesne. Zgadzam się, że niewiele tutaj jest do myślenia, a więcej filmu chłonie się oczami, niż mózgiem, ale też to, co w nim ukryte to proste, ale trafne refleksje o relacjach międzyludzkich.

Przerost formy nad treścią, możemy nazywać to różnorako. Klinicznych kadrów "twarz zwracająca się do specjalisty" pełnymi polotu bym nie nazwał, mimo wszystko. Za oznakę spójności też w moich oczach nie uchodzą. Film jest trafny, to o nim powiedzieć rzeczywiście można.