Ten film jest jak dobry utwór muzyczny. Motywy lubią się powtarzać, a kompozycja jest wymyślnie poukładana. Do tego pojawia się dwoje bohaterów. Taki zabieg pozwala pokazać jak skrajne są reakcje ludzi na określoną sytuację. Dolan miał łeb, że wszystko tak ukazał. To już nie jest manifest młodzieńczego buntu jak w "Zabiłem swoją matkę". To dojrzały, przemyślany film. Poprzednie dzieło doceniam przez pryzmat wieku reżysera. "Wyśnione miłości" bronią się bez tego.
Miło, że całą opowieść ubrano w ładne wdzianko. Muzyka koresponduje z obrazem, stroje przyciągają wzrok, operator eksperymentuje z ujęciami. Skromnymi kosztami uzyskano niesamowite efekty.
Ta opowieść nie byłaby tym czym jest gdyby nie wplecione w całość rozmowy o miłości. Nie wiem czy są prawdziwe, czy tylko napisane na rzecz filmu. Jednak bije z nich autentyzm. W pamięć zapadł mi między innymi wywód o związku na odległość. Reszta także dopowiada to czego postaci nie umieją sami wyrazić za pomocą słów. Sprawia to, że wizja reżysera jest kompletna.
Mocne 8. Jeśli nie wyparuje mi z pamięci jak "Zabiłem swoją matkę" może nawet liczyć na 9.