O konieczności użycia wstawek "dokumentalnych" trudno chyba mówić (no bo w filmie konieczny jest tylko obraz), ale są one moim zdaniem bardzo uzasadnione. Ten paradokumentalizm (bo trudno stwierdzić czy mamy do czynienia z rzeczywistymi czy stylizowanymi wypowiedziami) idealnie kontrastuje z rozbuchaną konwencją głównego wątku. To działa na zasadzie tezy i antytezy, które dopiero w konfrontacji dają wymiernie pełny obraz sytuacji. To zestawienie prowokuje pytania o to co tak właściwie możemy tu nazwać prawdą: subiektywne uczucia związane z zakochaniem (prezentowane w głównej historii) czy zracjonalizowane, obdarte już z wielkich emocji wypowiedzi z wstawek mówionych?