film mnie się akurat nie podobał, jednak uważam, że stylizacja Marie była rewelacyjna. Wszyscy byli vintage'owi, co sami po kilka razy podkreślali, a Marie reprezentowała zaawansowany, wręcz przesadzony vintage. To, że stosowali się do aktualnych trendów, budowało u nich poczucie wspólnoty (chociażby, kiedy wyśmiali dziewczynę rockabilly) i określało, że film dział się kiedy w Montrealu modny był vintage :)

pewnie i masz rację. jednak moje oko osobiście ucieszyłby inny widok - bardziej o to chodzi :)

gdyby Marie miała platynowe włosy i nosiła rozciągnięte t-shirty, nijak nie dałoby się jej upodobnić do Audrey Hepburn, a właśnie to podobieństwo stanowiło o uroku tej postaci. :) Xavier Dolan w wielu miejscach cytował filmy (czy dialogi, czy kadry), w których grała Audrey, ale bez Marie w jej "anachronicznych" sukienkach to wszystko nie miałoby zupełnie sensu.

a poza tym: Marie była człowiekiem, nie krawatem, nie musiała pasować do sweterków kolegów. ;) moim zdaniem scena, w której wchodzi z Francisem na imprezę, na której oboje wyraźnie wyróżniają się ubiorem spośród ubranych w jednym sklepie "aternatywnych" klonów była jedną z bardziej wymownych w całym filmie.

(i już tak nawiasem: jako "rockabilly" określony został właśnie Nicolas w epilogu :) urocza obelga)

Właśnie! Ona nawiązywała wyglądam do Audrey Hepburn. A Franciszek stylizował się ewidentnie na Jamesa Deana, zresztą pokazał jego zdjęcie fryzjerce, żeby go tak wystrzygła. Z kolei Nicolas miał uosabiać klasyczny ideał piękna, zachwycający i nieosiągalny - zdaje mi się, że była taka scena, w której Marie wyobraża go sobie jako, czy raczej kojarzy się jej z Dawidem Michała Anioła. Gdyby tu wyskoczyła jakaś platynowa czarownica (jakby nie było sama krótkie platynowe włosy i noszę podarte rajtki), to film byłby zupełnie bez sensu.

zgadzam się w 100 procentach. (: na początku marie też mi troszkę przeszkadzała, lecz po seansie stwierdziłam, że taka miała być - nietypowa, vintage, francuska. platynowa neorockmenka popsułaby delikatność filmu (:

Nic dodać, nic ująć :)

W filmie jestem po prostu zakochany! Wszystko co stworzył Dolan jest wyraziste i dobrze umotywowane. Na początku myślałem, że bohaterzy są nieco infantylni, jednak później doszło do mnie, że to wspaniały obraz miłości. Któż z nas podczas niespełnionej miłości kolorowanej marzeniami i nostalgią myślał racjonalnie?