Jeden z wcześniejszych filmów Ki-Duka, jeszcze z czasów, gdy jego sława była raczej lokalna. Patrząc na ten film, można odnieść wrażenie, że później reżyser zaczął się powtarzać i taki "Łuk" zdecydowanie na tym traci. Bo tutaj podejmuje on wątki, które przetwarza również później: odosobnienie, osamotnienie, chora, ale nie pozbawiona magii miłość itp. Jednak jest to jeden z bardziej bezpośrednich jego filmów, brak tu większej metaforyki, jaką choćby w "Łuku" wykorzystał wręcz do granic możliwości. Dość intensywny film, pomimo leniwego klimatu obfituje w kilka ostrzejszych scen. Jak to Ki-Duk ma w zwyczaju, nie usprawiedliwia poczynań swoich bohaterów, koncentruje się na ich wzajemnych dość niezwykłych relacjach, pozostawia kilka niedomówień... "Seom" może nie prezentuje sobą takiej harmonii, jaką objawiał się "Pusty dom" czy "Wiosna, lato...", może patrząc z perspektywy czasu, reżyser coś by zmienił, ale podobnie jak w przypadku pozostałych jego obrazów warto go obejrzeć dla samego klimatu, zdjęć i tej ciszy, która często mówi więcej niż niejeden dialog.