Po reżyserze nietuzinkowego "Sensu życia oraz jego braku" oczekiwałem równie nieoczywistego w swej wymowie kolejnego filmu. I udało się, choć tematem jest polaryzacja społeczna, która sama w sobie jako zjawisko nie jest już taka interesująca twórczo, bo się w niektórych miejscach utrwaliła i wszystko zostało już o niej powiedziane. A tu pokazano coś innego. To historia absurdu, który staje się sprawą narodową, ale także sprawa narodowa stająca się absurdem. Mocno zaakcentowany wątek mediów, które szkodzą obu skłóconym stronom, nie będąc w zasadzie po żadnej z nich, gdy liczy się własny interes. Swoje interesy mają wszyscy bohaterowie tego filmu, jednakże oglądamy przede wszystkim coraz bardziej surrealistyczną historię, w której opowiadanie się za czymś staje się tożsamością, a granice tolerancji kończą się tam, gdzie kończy się zbieżność poglądów. W tym wszystkim świetnie kadrowani od pierwszej sceny młodzi ludzie jako prawdopodobne antidotum na społeczne i polityczne podziały. Bo widzą i rozumieją więcej niż tak zwani dojrzali oraz doświadczeni. Świetne jest to, że całe napięcie rozładowuje tu jedna dynamiczna scena w domu bohatera. Reszta jest sferą niedomówień, gdyż najciekawsze jest to, czego film nie pokazuje, a co kotłuje się w emocjach zaprezentowanych postaci. Reżyser być może stawia pytanie wprost: czy moja tolerancja ma się kończyć w momencie, w którym ktoś nie zgadza się z moimi poglądami? Dużo świetnych ujęć twarzy, bo to kino o osobności, choć pozornie tworzy społeczną panoramę. Warte poświęcenia czasu dwie godziny.