Po polsku niby kaleczyli, ale szło zrozumieć. To nadal było lepsze niż jak w niektórych filmach, gdzie obcokrajowiec coś sobie mamrocze pod nosem i nagle inna postać mówi "a, to po polsku", a w rzeczywistości z językiem polskim nie miało to wiele wspólnego.
Jednak w scenie z milicją, mi i mojemu chłopakowi uśmiechy cisnęły się na usta. Mieszkam w Anglii, angielscy znajomi byli conajmniej zdziwieni naszą reakcją (mimo, że nie wybuchnęliśmy donośnym śmiechem, jak niedojrzałe nastolatki o których tutaj czytałam).
A swoją drogą... Michael fajnie brzmi po polsku. To przecież niełatwy język, a jednak można było go zrozumieć. :)