A czym miał niby zaskoczyć? Tym że jednak nie zabił własnej rodziny? Po za tym film jest oparty na faktach a fakty są takie a nie inne.

Dokładnie master_snake , film jest na faktach i są one takie a nie inne. Film nie miał być kolejnym popcornowym akcyjniakiem lub dennym horrorem by ucieszyć przeciętnego widza. Jest to ciekawie zrealizowany obraz z dobrym klimatem, aktorzy też dobrze się spisali.
Jeżeli tak podchodzicie do filmów to słabi z was kinomaniacy.

* mowa o osobach, które spodziewały się po tym filmie powtórki np. z filmu "Siedem".

Jeśli fakty są tak nudne, to na ich podstawie nie robi się filmu...

Paradoks polega na tym, że z nudnych faktów zrobili film który trzyma widza w niepewnosci do ostatnich minut bo czuję, że niejeden oczekiwał zupełnie innego zakończenia.

Cóż, samo życie. Mogli trochę podkoloryzować, ale wtedy nie byłaby to "historia prawdziwa"

Zgadzam się. Ten film to nuda.

O czymkolwiek miał być ten film, jego wykonanie było żałosne. Film stara się nam wmówić, że bohaterów łączy coś specjalnego – problematyczny stosunek do prawdy – tylko dlatego, że dziennikarz raz zmyślił historię do gazety, a morderca nie chce powiedzieć prawdy w zeznaniach. Czy ja mam uwierzyć, że znany dziennikarz widzi w mordercy siebie, bo on też raz minął się z prawdą? I że z tego powodu wierzy w każde jego słowo, człowieka oskarżonego o morderstwo całej rodziny? I że na koniec jest zdziwiony, że psychopata go okłamał?!
Ale zanim „zagadka” jest rozwiązana, film misternie buduje tą tajemniczą nić powiązania między bohaterami, wprowadzając różne wątki, które trzymają w napięciu, ale ostatecznie nic – absolutnie nic - się z nimi nie dzieje. Kiedy dziennikarz porównuje swoje zapiski z bazgrołami mordercy, które wyglądają niemal identycznie, pomyślałam „wow! Ciekawe, jak to rozwiną”, no i co? No i nic. Jakie jest wyjaśnienie tych niesamowitych podobieństw? Czysty przypadek?
No i są też sceny z żoną dziennikarza (Jill), która przedstawiana jest w bardzo dziwny sposób, w stosunku do męża zachowuje się wręcz nienaturalnie, nie rozmawia z nim normalnie, cały czas czuje się, że coś ukrywa. Potem Franco do niej dzwoni z więzienia i prowadzą bardzo, ale to bardzo dziwną rozmowę, która insynuuje, że coś ich łączy lub przynajmniej on wie o niej więcej niż powinien. Kurczę, napięcie rośnie, zastanawiam się, co się okaże z tą żoną. Później na sali sądowej świadek wspomina, jak Franco kłamał, że jego żona zostawiła go dla jakiegoś dziennikarza, a potem zbliżenie na Jill, która w międzyczasie podejrzanie kręci się po domu – myślę znowu „wow! Ciekawe, co z tą żoną”. I co? I nic.
I na koniec wielka kulminacja niczego, bo okazuje się, że morderca jednak zabił i nakłamał dziennikarzowi, ot koniec historii. Najgorszy film, jaki obejrzałam w ciągu ostatnich kilku lat.

Święta prawda i odważna bo zapewne obraziłeś uczucia tych jakże rozumnych kinomaniaków hehe