Przyznam się na początku, że (jeszcze) nie czytałam książki, ale jednak zakochałam się w tym filmie.
Nie jestem osobą często płaczącą przy oglądaniu filmów, ale miał on w sobie naprawdę wzruszające momenty, kiedy łez nie powstydziłby się największy twardziel. Poczułam się częściowo jak główna bohaterka filmu- kiedy się cieszyła- uśmiech wchodził mi na twarz, kiedy ktoś powiedział dowcip- śmiałam się z nią, kiedy działo się coś niedobrego- natychmiast ogarniał mnie niepokój, kiedy stało się coś strasznego- płakałam z nią.
Jest wiele filmów ukazujących wojnę ze strony osoby dorosłej, ale czy ktoś myślał o dzieciach?( Jest jeszcze oczywiście "Chłopiec w pasiastej piżamie"). Dziewczynka nie wie do końca co się dzieje, w Żydzie, mimo zakazu ze strony władz, widzi przyjaciela.
Moment, kiedy śmierć opisywała jak zabrała życie mieszkańcom ulicy Niebiańskiej, bardzo mi się spodobał- nie było dużo akcji, ale jednak pozwolił widzom wypłakać się przy słuchaniu historii- prostota chwytająca serce.

Do osób, które porównują film do książki: Potraktujcie ten film jako zwykły film, zapomnijcie o książce, tak czy inaczej jest cudowny i wzruszający :)))