Film ten jest dowodem na to, że gra jednego dobrego aktora nie wystarczy, aby stał się on genialny. A najogólniej mówiąc, bardzo wiele mu brakuje, począwszy od właściwego ukazania głównego tematu - tytułowy zły porucznik bierze udział w wielu nielegalnych przedsięwzięciach; zażywa narkotyki, molestuje nieletnie, uprawia hazard. Przez dużą część filmu ukazuje swe psychiczne udręczenie, które nie jest zbyt przekonujące, ponieważ nie widzimy tak naprawdę żadnego powodu, dla którego tak cierpi. Nie zachodzi w nim także w późniejszej części żadna moralna przemiana, żadne duchowe odrodzenie, o czym wielu opisujących ten film, zdaje się być święcie przekonanymi. Porucznik, który przez cały czas jego trwania był zły, taki sam umiera w ostatniej scenie.

Temat dużo lepiej został przedstawiony w filmie z 2009 roku o tym samym tytule, z genialną grą Nicholasa Cage'a. Choć pod względem fabuły obydwa filmy nie mają ze sobą nic wspólnego, to w obrazie Wernera Herzoga bardzo wyraziście została scharakteryzowana postać głównego bohatera, i nie chodzi tu o sam sposób wcielenia się w tę postać, ale o "opowiedzenie", dlaczego taka właśnie ona jest. W pierwowzorze z 1992 roku tego nie było widać; porucznik był zły i to wszystko.