Wczoraj byłam na w/w filmie i będąc wieloletnią fanką serii muszę zgodzić się z przeważającą opinią, że produkcja nie ma wiele wspólnego z serialem.
Owszem, mamy Davida Duchovnego i Gillian Anderson, ale oboje wydają się być zmęczeni rolą. Gdzieś zniknął cierpki żart Mouldera i zaufanie Scully do intuicji partnera. Zastąpiły je niepewność i wewnętrzne rozterki, których rozważanie zajmuje obojgu zbyt wiele czasu w stosunku do całości filmu. Bohaterowie zdają się sami nie wiedzieć, czego chcą. Odnosi się wrażenie, że najchętniej uciekliby z planu zaraz na początku i wrażenie to pozostaje już do końca filmu, pomimo usilnych starań Mouldera, by wnieść w całą sprawę trochę życia.
Brak spójności fabuły już był tyle razy wspominany, że nie będę się nad nim rozwodzić. Powiem jedynie, że błędem było (moim zdaniem oczywiście) odstąpienie od wątku paranormalnego na rzecz thrillera przemieszanego z dramatem.
Co więcej, nawet zmiany w wizualnym aspekcie naszych bohaterów mi nie odpowiadają. Scully stara się na siłę odjąć lat długimi i rozjaśnionymi włosami, chociaż to ognisto rude i znacznie krótsze stanowiły jej "znak rozpoznawczy". Moulder stracił całą formę. Natomiast pojawiający się tylko w kilku scenach Skinner poza większą łysinką nie zmienił się w ogóle! Okazuje się, że tylko stary, dobry przełożony nie uległ ogólnie panującemu marazmowi.
Zdecydowanie twierdzę, że "Pokonać przyszłość" w porównaniu z najnowszą produkcją wypada rewelacyjnie, bo doskonale się przeplatał z fabułą serialu. Natomiast "Chcę wierzyć" to film zrobiony bez jakichkolwiek powiązań z serialem. Paradoksalnie M&S zdają się jeszcze potęgować to wrażenie.
Czy żałuję, że poszłam na ten film? Nie, jako fan musiałam, by wyrobić sobie własną opinię na ten temat. Niemniej, jako widz, o wiele chętniej będę wracać do odcinków serialowych tudzież filmu fabularnego z 1998 roku.