Zamknięcie trylogii "kina drogi" Wima Wendersa. "Im Lauf der Zeit" przypadł mi do gustu chyba nieco bardziej aniżeli (skądinąd również udany) "Falsche Bewegung": trochę mniej tu "wodolejstwa", a powrót do czarno-białych kadrów, które tak udanie sprawdziły się w "Alicji", dodaje historii pewnego splendoru. Ogólnie strona wizualna prezentuje się tutaj przepysznie, jak zwykle nie zawodzi również dobór ścieżki dźwiękowej. Co więcej, "pokaźny" metraż filmu nie jest w trakcie seansu odczuwalny: Wenders snuje swoją opowieść z lekkością, składa ją z epizodów raz to komicznych, kiedy indziej o bardziej dramatycznym wydźwięku. Nie wszystkie są równie ciekawe, jednak jako całość "Im Lauf..." posiada dar oczarowywania widza. Być może odpowiedzialna jest za to widoczna niemal na każdym kroku pasja reżysera względem X muzy, może to kwestia budzących sympatię bohaterów. Tak czy siak, warto się w tę trzygodzinną podróż wzdłuż pogranicza wybrać, po to by zobaczyć świat, który odchodzi w zapomnienie. Bez pośpiechu, z klarownym umysłem.