W dzień i w nocy, przez cały rok, wolontariusze ratujący zwierzęta morskie pracują bez wytchnienia, bo wiedzą, że są one nieustannie zagrożone przez plamy ropy naftowej na morzu, coraz większy ruch statków, plastik i sztormy. Zmiany klimatyczne co roku przynoszą gwałtowne sztormy, które wyrzucają na brzeg osłabione osobniki. Film jest poetyckim esejem dokumentalnym, skupiającym się na kolizji między człowiekiem i naturą. Zabiera nas w podróż do wczesnego okresu antropocenu widzianego z perspektywy zwierzęcia i człowieka. Towarzyszymy zwierzętom w okresie rehabilitacji, widząc ich oczami i odczuwając świat stworzony przez ludzi, który okazuje się wyobcowanym, dziwnym miejsce. Film pokazuje wielowymiarowy, poruszający obraz naszych czasów, akcentując jednocześnie, jak bardzo jesteśmy wszyscy złączeni w zniuansowanym systemie rozciągającym się daleko poza gatunek ludzki.

Wyrafinowany wizualnie i przejmujący dokument – a może bardziej poemat – o milczących świadkach przeszłości naszej planety, zaplątanych w sieci cywilizacji migrantach z pradawnego oceanu. Nienarzucający tez oraz – mimo tematu związanego z kryzysem klimatycznym – niepogrążający widzów w oceanie rozpaczy. Nawet pojedyncze akty pomocy tym istotom, morskim ssakom i ptakom, nabierają w filmie duńskiej reżyserki wymiaru nakazu moralnego oraz wymiaru naukowego.