Cytując klasyka: „Koniec lata, koniec świata”. Ostatnie wakacje przed rozpoczęciem studiów i skokiem w dorosłość to z jednej strony festiwal życia i szaleństwo, jakby jutra miało nie być, lecz z drugiej – melancholia i nostalgia, które czają się tuż za rogiem. Tak jest nie tylko w Tunezji, lecz pod każdą szerokością geograficzną. W debiutanckim filmie Leyli Bouzid tęsknotę słychać też w buntowniczych pieśniach, które śpiewa nastoletnia Farah (pełna energii, przeurocza Baya Medhaffer). Muzyka to sens jej życia, ale Farah, jak wiele nastolatek przed nią, będzie musiała zmierzyć się z trudnymi pytaniami. Studia artystyczne czy medyczne? Niezależność czy posłuszeństwo matce? Głos serca czy rozumu? Czarno-biały świat czy zgoda na paletę kompromisów i szarości? I wreszcie: bunt polityczny czy autocenzura w imię bezpieczeństwa?
Słowa nostalgicznego motta w szerszym kontekście brzmią również jak proroctwo. Akcja filmu toczy się w roku 2010, a to oznacza, że kilka miesięcy później w Tunezji nadeszła Jaśminowa Rewolucja. Zamiast długotrwałej demokratyzacji przyniosła ona rządy konserwatywnego Bractwa Muzułmańskiego. Mając w pamięci ten fakt, trudno nie zastanawiać się, jak dziś wyglądałoby życie Farah, jej rodziny i przyjaciół.

Akcja debiutu fabularnego Leyli Bouzid rozgrywa się w 2010 roku w Tunezji, na moment przed wybuchem tzw. jaśminowej rewolucji. Osiemnastoletnia Farah stara się pogodzić szkolne obowiązki i oczekiwania swojej matki, marzącej o tym, by córka została lekarzem, z własną muzyczną pasją i zespołem, w którym śpiewa. Prawdziwymi momentami wytchnienia są dla dziewczyny nocne eskapady razem z chłopakiem i znajomymi, w ramach których włóczą się po knajpach i barach Tunisu. Tymczasem matka bohaterki, coraz bardziej zaniepokojona nie tylko jej przyszłością, ale i zmieniającym się na jej oczach politycznym klimatem, usiłuje wytłumaczyć Farze, że być może kariera wokalna wcale nie jest jej powołaniem.