Forma filmu i sposób artystycznego wyrazu jest nadzwyczaj adekwatny do przekazywanej treści. Dramat pogoni za sensem egzystencji bynajmniej nie uwieńczony sukcesem wyraża nie tylko narracja obrazu filmowego lecz także środki zastosowane do zaprezentowania opowieści o Edie Sedgwick. Jej historia staje się koncertem nigdy nie spełnionych życzeń i snów, na których realizacje jest już za późno. Na pytanie czy Edie poniosła życiową klęskę widz musi sam udzielić sobie odpowiedzi. Jej sformułowanie wymaga konfrontacji z własnym systemem wartości w kontekście doświadczeń tragicznej bohaterki filmu. Na to ostatnie zazwyczaj prawie nigdy nie jest za późno.