Uważam, że nie jest to film dla wszystkich ( a znajdźcie mi taki, który jest=P), ktoś może się po prostu zanudzić na śmierć przed ekranem, a kto inny siedzieć jak na szpilkach z myślą, że tego właśnie szukał w kinie. Osobiście nazywam go ujmującym, ponieważ znalazłam w nim odbicie czegoś, co można nazwać refleksją dotyczącą życia (własnego przede wszystkim). I nie chodzi tu o walenie się po mordzie, bo nie jestem zwolenniczką boksu, ani też o sprawę śmierci. Każdy kiedyś umrze, żadna tajemnica. mnie najbardziej przyciągnął w tym dziele wątek relacji pomiędzy Maggie a Franki'em. znając kino amerykańskie byłam pewna, że się w sobie zakochają, pomimo dzielącej ich różnicy wieku zamieszkają razem, będą żyli długo i szczęśliwie...uzbroiłam się więc w gotowość bojową, by moje załamanie kiczem kinowym nie stanowiło ciosu aż tak drastycznego=P. Muszę przyznać, że mile się rozczarowałam. Owszem, łączyła ich miłość, ale taka, jaka łączy ojca z córką. Maggie, wychowana bez miłości rodzinnej ( niby zryty temat, ale jaki na czasie...) odnalazła wsparcie we Franki'em, który (miałam wrażenie) nawet nie zauważył, gdy zaczęło mu na niej zależeć jak na własnym dziecku. I to właśnie spodobało mi się w tym filmie. Owo wyciągnięcie środkowego palca do drogich ograniczonych obywateli, rozumujących miłość poza powiązaniami czysto rodzinnymi jako romanse etc.