Wszystko powyższe jest prawdą, dodał bym tylko dwie rzeczy:

1) wiele scen zostało w post-produkcji optycznie zmodyfikowane kolorystycznie tak, że nie bardzo widać co się dzieje, ale kolory są zachwycające

2) połowa postaci stosuje manieryczny płaski afekt w wymowie, przez co całość nabiera cech nakręconego w szpitalu psychiatrycznym, w którym nadużywają środków uspokajających.

Mnie to trochę popsuło oglądanie.