Film mi się podobał w trakcie oglądania, wzruszyłam się itp. ale mam mieszane uczucia co do przesłania filmu, tudzież książki. Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jestem w stanie zrozumieć człowieka po takiej tragedii, wiem, że każdy ma wolną wolę itp. ale... gość prowadził życie "niedoścignione marzenie" 99% ludzi tej planety i chce umrzeć, bo już nie może żyć jak żył... To co z biednymi i chorymi i sparalizowanymi i brzydkimi i niekochanymi ludźmi, czy oznacza to, że ich życie jest bez sensu? Że jak chcą to eutanazja? Czy nie żyje się czasem dla kogoś, nie tylko dla siebie? Poza tym w przeciwieństwie do wielu chorych i sparaliżowanych miał kochającą rodzinę, pieniądze, luksusowe życie i dziewczynę, która pokochała go jako "istotę ludzką" a nie playboya... Nie był przykuty do łóżka w lepiance w Afryce (a pewnie takich są tysiące!) i w ogóle to była jakaś mega lukierkowa wersja tragedii, wielu chorych chciałoby móc chorować w takich warunkach... I jakoś to wszystko pasuje mi do egoizmu i konsumpcjonizmu XXI wieku... Cierpisz, jest ci źle, mozesz dokonać eutanazji, masz krzywy nos itp,, możesz poddać się operacjom plastycznym, żyjesz jako piękny i popularny albo jesteś nikim...