GRA AKTORSKA

Największy atut tego filmu to WSPANIAŁY Al Pacino. Jego gra zniewala każdego, nawet najbardziej wyrafinowanego widza. Pacino olśniewająco wcielił się w postać zgorzkniałego, lecz dowcipnego weterana wojennego. Scena tanga to mistrzostwo w jego wykonaniu! Al zachowuje się NAPRAWDĘ jak osoba niewidoma (nie mruży nawet oczu przez 2,5 godzinny film!). Jego gesty, chód, mimika twarzy, intonacja głosu sprawiedliwie przyniosły mu Oscara w 1992 :) Ale postać pułkownika nie jest tylko trudna do zagrania technicznie, ale także sam bohater to skomplikowana osoba...

Postać Franka Slade'a jest złożona, Pacino świetnie przedstawia z pozoru wulgarnego, prostackiego,odrażającego pijaka-weterana wojennego, który w głębi jest bardzo samotny i nieszczęśliwy. Pokazuje jego dwie twarze, z jednej strony twardy, pewny siebie, bezczelny wojskowy, lecz w środku zdołowany swym kalectwem wrażliwy mężczyzna- "Jestem do niczego", pragnący miłości i ciepła- "Kocham kobiety, a później długo, długo nic".

Al Pacino grą Franka potwierdza swój aktorski geniusz, łącząc zróżnicowaną wewnętrznie postać z bardzo trudną sztuką zagrania niewidomego!

Reszta aktorów, zwłaszcza jego młody filmowy kompan- Chris O'Donnell, gra całkiem przyzwoicie i poprawnie. Rola grzecznego chłopca z biednej rodziny mającego problem nie jest sama w sobie zachwycająca. Być może dlatego O?Donnell nie wzbudza większych emocji i blado wypada przy Alu.
Ale w tym filmie wszystko jest jasne- to Pacino jest mistrzem swego fachu, ogromną, świecącą gwiazdą tej produkcji!

FABUŁA

Wiele osób zarzuca ?Zapachowi kobiety? że to banalna historia o męskiej przyjaźni, okraszona jedynie rewelacyjną rolą Pacino. Osobiście uważam, że tak nie jest!

Podczas podróży dwójki bohaterów odkrywamy ich prawdziwe charaktery. Frank dostrzega niedoskonałość własnego życia-?Zawsze wiedziałem, która droga jest dobra. Ale nigdy nią nie kroczyłem, bo była zbyt trudna?. Pułkownik widzi niewinność i dobro Charliego, ale także jego zagubienie i niepewność. Dlatego przyjmuje rolę ojca, mentora. Odtąd ich wypad do Nowego Yorku jest naszpikowany wartościami i zasadami płynącymi z ust Franka.

Pułkownik chce skończyć swą egzystencję w wielkim, wojskowym stylu- honorowo i dumnie. Tu widzimy ogromny kontrast pomiędzy dawnym a teraźniejszym życiem Franka. Metamorfoza- władczy, twardy wojskowy, zmienia się w bezbronnego, zmęczonego kalekę . Slade nie może się pogodzić z beznadziejnością swego życia-?Tonę w ciemnościach!?. Jednak Charcie uświadamia mu, że należy walczyć i nigdy się nie poddawać, że mimo swej ułomności Frank to wspaniały mężczyzna. Scena, gdy prowadzi Ferrari to metafora wielu zdolności pułkownika, tak samo jak rewelacyjne tango.

Wycieczka do NY owocuje wspólną, trwałą, męską przyjaźnią. Frank ratuje z opresji Charliego, wygłaszając przy tym mowę, także przepełnioną wieloma sentencjami. Wracając do domu, widzimy zmianę w zachowaniu Franka-gdy czule wita się z dziećmi (wcześniej nazywał je potworami). Charlie zdobywa nowe doświadczenia, dużo dowiaduje się o życiu-gdy np. dostrzega dwulicowość swych bogatych kolegów. Ale przede wszystkim chłopak zyskuje przyjaciela-nauczyciela, który mu imponuje swą mądrością, doświadczeniem i umiejętnościami.

PODSUMOWANIE

Sądzę, że ?Zapach kobiety? to świetny, pozytywny film, z rewelacyjną grą aktorską Ala Pacino oraz dobrą, przemyślaną fabułą pełną wielu przesłań. Ten film powinien zobaczyć każdy kinoman, przede wszystkim, by podziwiać Ala Pacino oraz wysłuchać paru ważnych przesłań Franka Slade?a :)