Jaki byłby świat bez człowieka? Od ujęć dzielących się komórek, organicznych kształtów i roślinnych krajobrazów przenosimy się do opuszczonego miasta. Zamknięte kawiarnie, leżaki, na których nikt nie siedzi, opustoszałe parkingi zdają się sugerować nadciągającą apokalipsę. Surowe, minimalistyczne przestrzenie oraz przypominająca syrenę alarmową ścieżka dźwiękowa potęgują atmosferę końca świata. Wygląda na to, że w tym sterylnym świecie nie ma już życia, ale czy na pewno? Adaptacja wiersza Sary Teasdale "There will come soft rains" z 1918 roku, ukazująca wizję natury po wyginięciu ludzkości.

Film jest adaptacją wiersza Sary Teasdale "There Will Come Soft Rains". Jest subiektywną wizją artystyczną o końcu epoki Antropocenu. Przedstawia podróż po naszej planecie, zaczynając od mikroskopijnych zbliżeń, kontynuując ujęciami dzikiej natury i powoli zbliżając się w stronę cywilizacji. Wtedy dostrzegamy, że nasz świat przepadł wraz z ostatnim człowiekiem, ale to wcale nie jest koniec, tylko początek nowego. Ujęcia filmu pokazują estetyczne krajobrazy, gdzie łapczywie rozkoszuję się każdą chwilą, ponieważ w moim odczuciu, ten koniec może być tak blisko, że patrząc na ten świat, już za nim tęsknię.