Czyżby kopia „Before Sunset”? ;-)

Kopia niedoskonała?

Jednak być może i to ma być dalszym efektem, zamierzonym przez reżysera.

Czy kopia, pozornie równie dobra, jest oryginału warta?

Elle, której imię ani razu nie pada na ekranie (nie zawsze też uznaje za słuszne wpisanie imion osób, którym jakoby dedykowane są książki; osoby nielubiane? chce im dać książkę osoby przez siebie nie cenionej?) - James z kolei w miarę rozwoju akcji unika używania swego nazwiska (czyżby już zdawał sobie sprawę, że za sprawą Elle stał się mizerniutką kopią dawnego Jamesa Millera?) - rzuca wyzwanie autorowi książki, z której/którego tezami się nie zgadza.
A jednak, bezwiednie przyczyniła się (spełniła rolę Muzy?) do powstania „Certified Copy” i wygłoszonych w niej przez Jamesa tez.
Pod rzeźbą Dawida nie widzi potrzeby informowania Julien, że ten podziwia kopię, a przecież wydaje się jej, że ma kumpelsko-partnerski z nim układ.
Na ile jest nasza sprytna Elle matką a na ile kopią matki?
Czy sama Elle (Ona – czyżby personifikacja kobiecości, uczuciowości, ukrytych stron natury) spełnia swoje własne wyobrażenia, jakoby przeciwstawne teorii Jamesa, że kopia oryginałowi równa. Pytanie, co uznajemy za oryginał. James powiada, że nie Mona Lisa jest oryginałem lecz Gioconda. Czy jesteśmy pewni co do istnienia Giocondy?

Gdzie jest granica między autentyzmem a grą?

Ona prowokuje Jamesa a on nie potrafi oprzeć się grze, mimo że mu wyraźnie doskwiera jak za długo noszone obuwie na obcasach przez Nią.

Jej ważka zawieszona na łańcuszku imituje krzyżyk, jej słowa imitują emocjonalność, jego słowa – chłód. Czy rzeczywiście za radą turysty z patio Ona potrzebuje otoczenia ramieniem? Jeżeli nawet, to tylko jako elementu gry, pozwalającej Jamesa coraz głębiej wikłać aż lustro w ostatniej scenie mu powie, że jest wart jedynie tyle, co jego w nim odbicie.