Zapowiedź rozpoczyna się dość intrygująco. Dostajemy mieszkankę thrillera i filmu grozy z tajemnicą w tle. Syn
głównego bohatera dostaje w swoje ręce kartkę, na której 50 lat temu mała dziewczynka zapisała liczby, które
oznaczają największe katastrofy, które wydarzyły się przez ostatnie 5 dekad. Kim była ta dziewczynka? Skąd posiadła
wiedzę o katastrofach? I czy te, które nie miały jeszcze miejsca, faktycznie się wydarzą?

Pierwsza połowa filmu jest dobra, trzyma w napięciu, widz chce wiedzieć co będzie dalej... A raczej wydaje mu się że
chce wiedzieć. Bo jak się okazuje, lepiej, żeby nie wiedział. Im dalej w film tym jest niestety gorzej. Film z dreszczowca
przeradza się powoli w bezładny i pozbawiony nastroju misz-masz thrillera, horroru, filmu katastroficznego, dramatu
psychologicznego i sci-fi z religijną papką na okrasę.

W samym łączeniu różnych gatunków nie ma nic złego, ale to wszystko musi mieć ręce i nogi, a tu podane jest bez
jakiegokolwiek ładu czy składu. Film bezceremonialnie z dreszczowca przeradza się w bezmyślne i sztampowe
science fiction z motywami i symboliką religijną na poziomie gimnazjalnym. Banał goni banał a film zamiast
intrygować zaczyna nagle dziwić, drażnić i irytować. Na końcu widz ma ochotę wręcz krzyknąć "No dajcie już spokój!".
Zakończenie to już czysty kicz i popis patosu w najgorszym wydaniu.

Film miał potencjał na niezły dreszczowiec ale po seansie pozostaje jedynie niesmak.