Darujcie sobie. Dramat, żal, zły film. Nicolas Cage ostatnio w ogóle przestał grać, wygląda jakby mu się nie chciało. Straszne drewno, straszne. Jego debilny wykład o determinizmie we wszechświecie i ta ciężka chwila zadumy z której go wyrywa studentka - bezcenne.

A ja chciałem zobaczyć fajną rozpierduchę, ale nawet tego nie ma za wiele. Tzn. nie jest bardzo źle pod tym względem, scena z metrem jest całkiem całkiem, ale jak na hollywoodzki hicior - zbyt mało jak na mój gust. Najgorsze jest to, co dzieje się przed i pomiędzy scenami katastrof. Raz, że dobrze to znacie z innych filmów. Ale to też niby nie tragedia, bo przecież wszystko już było. Ale ten Cage, któremu się nie chce... Te smutne oczy pasowały do Leaving Las Vegas, ale tutaj te oczy nie mówią "jestem tragicznym bohaterem-wdowcem samotnie wychowującym synka", one mówią "kiedy na miłość Boską dostanę jakiś normalny scenariusz?".

Tak, ten scenariusz, te pomysły... Tata dumny pastor, synek z tatą nie gada. Czyli już wiemy, że zagada, ale w odpowiednio dramatycznych okolicznościach. Smutnooki mówi pewnej pani, że potrzebuje jej pomocy, a pani zaczyna krzyczeć, gniewa się, ucieka. Dlaczego się tak pani podnieciła, nie wiadomo. A gdyby od razu zechciała pomóc, oszczędziłaby nam kilkanaście minut filmu. Bohater jest astrofizykiem? No to tylko czekać, kiedy to wypali. Bo musi wypalić. No i wypali. I to jak wypali! A kolega, też pan od bardzo ścisłych nauk, mając przed sobą kartkę sprzed 50 lat, szczelnie zapełnioną datami katastrof z ostatnich 50 lat, zaczyna bredzić jakieś psychologistyczne farmazony.

O końcówce nic nie powiem. Odebrało mi mowę po prostu. W sumie jak się już ogląda, to warto dotrwać do końca. Czegoś takiego nie widziałem dawno.