Najlepsze dramaty Mizoguchiego, jak „Opowieści księżycowe”, czy „Zarządca Sansho”, przypominają mi tragedie Sofoklesa: bezlitosny i szyderczy los miota bohaterami pod pustym niebem. Nośnikiem wartości i pamięci w tym zimnym świecie są pozornie słabe, ale silne duchowo kobiety...
Mizoguchi ze swoją precyzyjną, bardzo czystą reżyserią wskrzesza dawne japońskie przypowieści, nasącza je realizmem i psychologią, czyniąc czytelnymi także dla ludzi spoza dalekowschodniego kręgu kulturowego.
W porównaniu z Kurosawą jest miększy, mniej dosadny, wyraźnie parabolizujący swoje obrazy. Jednakże zestawienie z wiele lat młodszym od niego genialnym reżyserem, ujawnia pewne słabości, czy też archaiczności jego stylu. Dobrze widać to na przykładzie „Zarządcy Sansho”. Pomijam miejscami tandetną dekorację, którą należy złożyć na karb tego, że film nie miał być wielkim widowiskiem historycznym, a kameralnym dramatem losu. Jednak połączenie twardego realizmu z formułą przypowieści sprawiło, że niektóre fazy historii były niezwykle przewidywalne, a niektóre zgoła niezbyt przekonujące. Wydaje mi się to wyraźne np. w postaci tytułowego zarządcy. Miał on zapewne personifikować zło (i to w wymiarze społecznym) i tym samym motywować działania wychowanych w innym porządku bohaterów. Tymczasem pojawia się tylko w kilku scenach, nie wzbudzając większych emocji, a nawet zainteresowania. Czy jest to zwyrodnialec, czy typowy rządca prowincji? Czy naznaczono go celowo, czy tez uczynił go takim urząd? Dowiadujemy się bardzo niewiele, poza tym, że wygląda dość srogo i wszyscy się go obawiają...

O tego rodzaju niedoskonałościach można jednak spokojnie zapomnieć, mając na uwadze jak wiekowe jest to kino. Warto natomiast samemu przekonać się, że wielkie japońskie dramaty, które wracają do widza jeszcze długo po obejrzeniu, nie były zarezerwowane wyłącznie dla Kurosawy. Obok niego świetnie spisywali się tacy artyści, Kobayashi, czy właśnie Mizoguchi.