Film meksykański - niezwykłe zjawisko, jako że niewiele takich da się zobaczyć w Polsce. Ten hiszpański język..

Ale do rzeczy. Film opowiada o księżach. Jest ich zasadniczo trzech i każdy prezentuje inne podejście do życia i wiary.

Jeden pierze pieniądze lokalnym handlarzom narkotyków, miał długoletni romans z właścicielką jadłodajni. To proboszcz.

Drugi opiekuje się swoją trzódką, żyje dla wiary, wyłamując się spod jarzma władzy kościelnej. Ale zostaje ekskomunikowany.

Trzeci - tytułowy Amaro - to młody ksiądz, który wdaje się w romans z zauroczoną nim młodziutką dziewczyną, która sama nie wie czego chce. Amaro tłumaczy to po swojemu - przecież ma prawo do szczęścia, celibat powinien być opcjonalny, a do ślubów czystości go zmuszono. Kochankowie muszą się ukrywać, bo *ludzie nie zrozumieliby*.

Początkowo widz solidaryzuje się z Amaro, konfrontując go z kombinatorem-proboszczem. Jednak gdy widzi, jak Amaro nagina prawa, którym przysięgał być posłuszny, dla zwykłej, egoistycznej przyjemności.. gdy zrzuca swoje grzechy na niewinnego chłopaka.. ciśnie się pod palce stukające w klawiaturę jedno słowo - hipokryzja.

I wtedy lepszym człowiekiem wydaje się być proboszcz, który żałuje za swe grzechy szczerze, niż młody ksiądz żyjący w zakłamaniu.

Widziałam łzy Amaro po śmierci Amelity, ale widząc jego późniejsze pełne obłudy zachowanie - ośmielam się wątpić, że to były łzy po śmierci ukochanej osoby. Z szacunku dla jego matki nie określę go wyrażeniem, którego użył pod jego adresem Ruben, gdy rzucił się na niego na ulicy.

Rola ojca Amaro była trudna - gościem targają wątpliwości, jest zagubiony; z początkowego młodego księdza gotowego pełnić swą rolę w życiu wiernych, staje się pachołkiem biskupa, kombinatorem, kłamcą, nieświadomym, a później świadomym obłudnikiem. Gael Garcia Bernal udźwignął ten ciężar i dzięki jego umiejętnościom aktorskim jestem w stanie uwierzyć w tę historię.